“in verbeelding lijdt men vaak meer
dan in werkelijkheid”
Het zogenaamde emotioneel pijnlichaam, is een energetische entiteit die bestaat uit oude emoties die leven in onze lichamen. We noemen het ook wel het aspect van het egoïstische bewustzijn (het ego). Zodra dit ego wordt versterkt door bijvoorbeeld de emotie achter het pijnlichaam, beschikt deze over enorme krachten. Iedereen heeft wel eens gehoord van oude emotionele pijn.
Het is een verzameling van opgeslagen pijnlijke levenservaringen die nog veel dieper gaan dan ons huidige leven. Wat is het pijnlichaam (Eckart Tolle) en zijn er manieren om deze los te laten? Er is aardig wat inzicht nodig om de monsterlijke schaduwen van ons pijnlichaam aan te pakken, en het ware (h)erkennen is één van de meest lastige.
Als mens zit er iets in ons geprogrammeerd dat het ongelukkig zijn wil voelen of nastreven. Nu bestaat er een hele grote kans dat je gaat zeggen dat dit grote onzin is, dat je juist helemaal niet ongelukkig wilt zijn, want dat wil toch niemand? Maar we zijn in principe verslaafd aan ongelukkig zijn, slaap hier maar eens een nachtje over. En inderdaad streeft ieder mens op zijn of haar manier naar geluk. De basis van een mens zijn immers het vermijden van pijn en het zoeken naar de mooie dingen van het leven. En toch zit er een mechanisme in ons die het ongelukkig zijn in de hand werkt.
Ons mechanisme doet dit door emotionele negativiteit te zoeken en zich daarmee te voeden. Je kunt dit mechanisme herkennen als een soort van neiging om drama’s te maken of van een mug een olifant. Welke gebeurtenissen dat zijn is afhankelijk van het eigen pijnlichaam, maar ieder mens heeft zijn eigen ‘favorieten’ die zichtbaar worden gemaakt door steeds weer terugkerende problemen. Problemen op het werk, conflicten in vriendschappen of relaties, zorgen over geld enzovoorts. Het vervelende daaraan is dat dit een grote invloed heeft op het eigen rustige gelukkig zijn. Je gaat jezelf zien als ‘slachtoffer’ van anderen en zelfs van je eigen denken een martelaar worden. Dit uit zich in klaaggedrag, ruzie maken, jezelf overstuur denken, de put in te praten, negatieve interpretaties geven en jezelf laten overspoelen door vooral zelfmedelijden zonder daar enige verantwoordelijkheid in te nemen.
Meestal herkennen we dat stuk ‘mechanisme’ niet eens in onszelf, omdat we er van overtuigd zijn dat de drama’s en problemen in ons leven heel ‘echt’ en ‘gerechtvaardigd’ zijn. Het leven is ons niet gunstig gezind, laat staan dat anderen het goed met je voor hebben. Alle pijnlichamen reageren op triggers en een trigger is iets wat zich in het NU afspeelt dat als symbool dient van oude emotionele pijn. Zodra we zijn getriggerd reageren we een automatische manier die de oude manieren van denken en voelen per direct activeren. Het meest onbeduidende momentje van een bepaalde blik van iemand, een intonatie van een stem, een klein gebaar zoals met de ogen rollen of zelfs maar een liedje op de achtergrond gebruikt het pijnlichaam als trigger. Op een nog meer onbewust niveau kunnen zelfs een geur of een kleur een volledige reactie ontketenen, dat is bijna niet voor te stellen hé?
Zodra er een reactie is uitgelokt, ontstaat er een onbeheersbare of onbedwingbare kettingreactie van twee pijnlichamen tegenover elkaar. In dit geval kunnen kleine voorvallen dus meerdere explosies achtereen teweegbrengen. Achteraf (zodra het pijnlichaam weer gevoed is) weten de pijnlichamen niet eens meer hoe het allemaal begon. In zo’n kettingreactie worden we als het ware ‘meegezogen’ in dat moment en het lijkt erop dat er geen enkele zeggenschap meer is over de eigen gevoelens of uitspraken.
Lieverd, dit weekend ben ik vrij maar ik heb even helemaal geen zin in mensen om me heen, heb het zo druk gehad
Hoezo niet, wil je mij dit weekend óók niet zien dan?
Even niet nee, het was een zware week en ik heb echt even behoefte aan mijn eigen dingetjes
Dat slaat nergens op Jeroen, we zien elkaar al zo weinig, heb IK soms iets fout gedaan? !!
Nee, daar ligt het echt niet aan, maar ik heb effe geen zin in jouw gezeur
Gezeur? Hoezo nou weer gezeur, JIJ wil MIJ niet zien!
We kunnen toch volgende week afspreken en iets leuks gaan doen?
Rot jij maar lekker een eind op, dan hoef ik jou volgende week ook niet te zien!!!!!!
Nou da’s prima, dan zien we elkaar volgend weekend toch ook niet!
Weet je wat jij moet doen Jeroen? Lekker een ander gaan zoeken op Tinder!
Misschien dat ik dát maar eens ga doen ja, aan jou heb ik toch niks!
Zak toch een eind in de stront jij, je lijkt mijn ex wel!
En jij lijkt nou op ons moeder, die kan ook zo gruwelijk zeuren om niks, zak zelf maar in de stront!
Nou en bedankt, mij vergelijken met je moeder, je moet haar niet eens, dus mij ook niet!
Kijk jij maar naar je eigen aandeel!
Hoezo mijn eigen aandeel?
Val maar kapot jij, ik moet jou niet meer!!
– klik
Dit soort discussies kosten ons tonnen aan energie en ik denk dat binnen elke intermenselijke relatie een soortgelijke wisselwerking kan ontstaan, al is de situatie compleet anders. Probeer eens je eigen voorbeeld voor te stellen, eentje waarin je het laatste conflict met een geliefde nog levendig kunt herinneren. Ook jij wordt volledig overgenomen door een grotere macht en meegesleurd waarbij je niet zelden achteraf gevoelens van spijt krijgt. Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen, hoe had je het anders kunnen aanpakken. Wat heb je niet gezegd, wat had je juist moeten zeggen, waarom oh waarom is het wéér zover gekomen. Dan volgt nog een flinke lading aan zelfverwijt en schuldgevoelens die voor het pijnlichaam overigens, als heerlijk toetje dient na de verorberde maaltijd. Dit soort momenten en diens innerlijke processen kunnen een hele dag, zo niet, dagen in beslag nemen. Terwijl, dat als we niet in conflict waren gegaan of simpelweg geen voeding hadden gegeven aan het pijnlichaam er helemaal niets had plaatsgevonden, dan een open en eerlijk gesprek over je gevoelens.
Het pijnlichaam moet uitgehongerd worden, verschrompelen en verdwijnen naar het niets! Wanneer we het gevoel gaan leren herkennen, niet toegeven aan dat pijnlichaam, en de drang overwinnen om te reageren – zijn we achteraf gezien super trots op onszelf, omdat er dan feitelijk gezien geen enkel conflict kan ontstaan. De liefdesenergie krijgt daardoor weer meer ruimte omdat er geleerd wordr om geduld en begrip voor elkaars persoonlijke of moeilijke momenten kan opbrengen. Begrijp dat voor het pijnlichaam élke trigger bruikbaar is als voedsel en dat is de reden waarom het zo goed gedijt op drama’s binnen intermenselijke relaties.
Lieverd, dit weekend ben ik vrij maar ik heb even helemaal geen zin in mensen om me heen, heb het zo druk gehad
Ach lieverd, waar heb je het zo druk mee gehad?
Nou, op het werk zoveel orders moeten verwerken en ik had ook nog een conflict met de baas.
Oh jeetje, dan snap ik dat je dan even geen mensen wilt zien, gaat het verder wel okay met je?
Ja het gaat, ons moeder hangt ook al de hele week aan de telefoon met allerlei onzin en dan nog die bezoekregeling met de kids, de advocaat hijgt ook al in mijn nek.
Ja, ik begrijp het, denk ik, als je me nodig hebt laat maar even weten.
Zal ik doen liefje, dank je wel, ik laat je nog wat weten dit weekend.
Dat is goed moppie, succes ermee hé, ik hou van je .. xxxx
– Klik
Dit ziet er ietwat zoetsappig uit, maar het is slechts om een enorm verschil van beiden reacties op hetzelfde ‘probleem’. De eerste reactie is duidelijk voeding zoeken, de tweede reactie is volwassen. Jeroen heeft recht op zijn eigen tijd om zijn doorstane momenten van die week te kunnen verwerken. En houd er rekening mee dat passief agressief reageren óók een onderdeel is van het pijnlichaam! Extreem rustig blijven aan de buitenkant, terwijl van binnen wel een storm wordt gevoeld, triggert evengoed de ander. Beter is te zeggen dat je even wat tijd nodig hebt om na te denken, ga uit de situatie en beloof dat je erop terugkomt, zodra de gemoederen aan beiden kanten gezakt zijn.
Zodra we onszelf de dingen die niet persoonlijk bedoeld zijn, persoonlijk gaan aantrekken – ontstaat er geen enkele gevoel van begrip of inlevingsvermogen voor de situatie van de ander. En natuurlijk is het even slikken als de ander zijn of haar wensen of grenzen duidelijk maakt, immers voelt ons Ego zich nog erg snel afgewezen. Maar dat is iets wat we kunnen leren om even opzij te schuiven, zodat er geen ruimte ontstaat voor negatieve gedachten, of gevoelens van afwijzing en zelfmedelijden.
Nog een leuk feitje is, dat zodra we alleen zijn, het pijnlichaam zich ook gaat voeden met negatieve en opruiende gedachtes die in ons opkomen. Wij zijn nu eenmaal denkende wezens en ‘praten’ best wel veel in onze gedachten. De innerlijke dialogen kunnen over vanalles gaan, maar gek genoeg gaat het meestal over een ander! De dokter die jou niet goed heeft geholpen, de mislukte operatie waardoor je nu met klachten zit, de ex die moeilijk loopt te doen om elk wissewasje, de moeder, vader, zus, broer, neef, kind, buurvrouw, ober die … vul het maar in. Behalve dat het pijnlichaam zich voedt met innerlijke opruiende dialogen, voedt deze zich nog veel liever met de reactie (of niet reactie) van de ander. De perfecte voedingsbronnen zijn de mensen waarmee we vrijwel dagelijks te maken hebben. Maar vergeet niet dat zelfs wildvreemden invloed uitoefenen op onze pijnlichamen. En of we het willen horen of niet, ons pijnlichaam is dus wel degelijk -verzot- op drama!!
Kijk naar de kettingreacties op Facebook, waarbij negativiteit de toon voert, hoe er een kettingreactie ontstaat als er iets gepost wordt. Hoe mensen verzot zijn op de pijn van de ander, om zich te laven aan de ellende van de ander. Want als het met jou slecht gaat, dan ben jij gelukkig niet de enige die in de ellende zit en diep van binnen voelt dat heerlijk, nietwaar? Het pijnlichaam voedt zich met ‘vanalles’ wat je maar kunt bedenken, en het is vrijwel onmogelijk om dat ‘vanalles’ niet te betrekken op jouw eigen persoonlijke ego-ikje. We zouden het bijna kunnen zien als een nieuwe vorm van emotionele eet-verslaving, maar zo zie jij het nog niet hoor. We posten een dramatisch stukje tekst op Facebook, het pijnlichaam laaft zich aan alle medelevende reacties. Opeens staat er tussen – Kop op meid, leven en laten leven!!! ? ??✌️???✌️??
Oh jeetje, dat had die persoon maar beter niet kunnen doen, want zo’n onbegripvolle reactie voedt natuurlijk het zelfmedelijden helemaal niet. Dit gebeurt ook vooral gewoon in het dagelijkse leven hoor, je kent ze wel, van die mensen die altijd wel akkefietjes meemaken en enorme drama’s kunnen maken daarvan. Reacties die je niet wilt lezen, zien of horen, lokken nog meer ellendige gevoelens uit, het pijnlichaam voedt zich aan de reacties die niet wenselijk genoeg zijn en gaat terug reageren als – juist! Een pijnlichaam! De kettingreactie zal gaan beginnen hoor, Jeroen komt die avond nietsvermoedend thuis, hij heeft een hartstikke goede werkdag gehad, want zijn nieuwe collega maakt zijn werk zoveel gemakkelijker!
‘Hoi liefje!! Mijn dag was top vandaag! Hoe was de jouwe?’
“Helemaal niet goed”
‘Oh, vertel schatje’
“Ik had vandaag een bericht op Facebook gepost dat mijn nieuwe collega echt over alles aan het zeuren is”
‘Oh? Waarom plaats je zo iets op Facebook dan?’
“Nou zomaar, dat mag toch wel? Er zat een reactie tussen, die sloeg echt werkelijk helemaal nergens op!”
‘Wat voor reactie was dat dan?’
“Ze schreef echt een belachelijke reactie, moet je eens lezen!”
– Kop op meid, leven en laten leven!! ? ??✌️???✌️??!!!
‘Tja, mensen gooien tegenwoordig hun hele hebben en houwen openlijk op Facebook, en om nou een nieuwe collega af te kraken is eigenlijk ook niet zo netjes Marieke’
“Nou Jeroen, niet om het één of of ander, maar jij plaatste laatst ook iets wat nergens op sloeg”
‘Welke was dat dan?’
“Nou die ene met die foto dat je gezellig op het terras zat met je vrienden, en ik zat maar alleen thuis, je was die avond kei laat thuis”
‘Wat heeft dat met dat bericht te maken dan?’
“Nou dat jij altijd je eigen gang gaat in de weekenden, laatst had je zelfs geen zin om hier te komen”
Dit dus ….
Weten jullie wel dat je het pijnlichaam kunt vergelijken met een verslaving? Het wil steeds meer en meer en meer en meer. Maar zodra het pijnlichaam geen voeding krijgt, gaat het wel elders eten want er zijn genoeg restaurants tot diep in de nacht open.
Met Pijnlichaam: ‘Waarom reageert Marian niet op mijn laatste whatsapp, effe kijken hoor, ze heeft me al vijf dagen genegeerd, zal ik iets sturen of juist niet, want zij negeert mij óók. – Pijnlichaam stuurt whatsapp – HALLO!!! Ben je van de aardbodem gevallen ofzo – boze smiley
Zonder pijnlichaam: ‘Goh, al een tijdje niks van Marian gehoord, zou het wel goed met haar gaan? Straks maar eens even bellen en vragen of we volgende week even kunnen gaan borrelen bij Sjakies Café’
Er zijn legio voorbeelden genoeg te benoemen wanneer het pijnlichaam wordt geactiveerd en ze zijn gemakkelijk te herkennen als we eenmaal inzicht hebben verworven over hoe het werkt. Ons pijnlichaam is direct gekoppeld aan het ego-onbewust en het is heel interessant voor onszelf om eens uit te zoeken, wanneer dat ego-onbewust ergens een trigger heeft ontvangen, waardoor we een reagerende buitenkant werden. De reden dat ik dit emotionele pijnlichaam in mijn website heb opgenomen, is omdat ik het boek van Eckart Tolle ahad gelezen. Dit boek heette de Nieuwe Aarde en het lezen daarvan heeft mij doen laten inzien dat ik (geheel ego-onbewust ?) met een enorm pijnlichaam rondliep!
Eenmaal begrepen wat een pijnlichaam inhoudt en hoe deze werkt, heeft me doen beseffen dat ook mijn ouders en voorouders uit pijnlichamen hebben bestaan. Dat geeft een hele diepe bewustwording waardoor ik nu volledig in vrede naar mijn achterliggende kindertijd en ouders kan kijken, maar ook in meer zachtheid naar anderen en mezelf. Door het begrip (inzicht) is er een natuurlijk gevoel van vergeving ontstaan naar alle ‘levensleraren’ (zeg maar gerust spiegels) die ik op mijn pad heb gekregen.
Het heeft na het lezen van ‘De Nieuwe Aarde’ best lang geduurd voordat ik langzaamaan van emotioneel pijnlichaam reactie naar een wat hoger bewuste actie kon overgaan. En natuurlijk trap ik nog zo nu en dan in de ‘val’ om het maar zo te noemen, immers kan een pijnlichaam heel lang sluimeren en daardoor inactief aanwezig zijn. Sluimerend aanwezig, krijgt het uiteindelijk toch weer honger, maar de kunst voor mij werd om te doorzien dat vanuit het eerste knagende gevoel, een volledige kettingreactie zou kunnen ontstaan. Tijd om in te grijpen dus! Keer op keer bewust mijn gevoelens te voelen, heeft me geholpen om veel vaker in het hier en nu te kunnen blijven bij situaties waar ik voorheen met mijn pijnlichaam ingetrapt zou zijn. Bewust ben ik gaan filteren of mijn ego-bewustzijn aan de gang was, of mijn hogere bewustzijn. En steeds vaker leerde ik om afstand te nemen van de situatie, tot het gevoel weer weggezakt was. Dat voelt als een soort van overwinning om niet per direct vanuit het pijnlichaam te reageren. Daardoor kan ik die vervelende kettingreactie voorkomen en verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen aandeel in het geheel.
De eerste tekenen zijn wel te herkennen wanneer het pijnlichaam het van ons wil gaan overnemen hoor, deze gaat bijvoorbeeld heel kritisch naar het gedrag van de ander kijken, naar diens rol en houding en woorden, dan wordt er verwezen naar wat we zien. En opeens ontlokt dat een reactie bij het pijnlichaam van de ander! Tjakka, in the pocket! En dan nu lekker eten! Nu, anno 2018 kan ik veel beter mijn grenzen aangeven en trek ik me niet meer zoveel aan van de pijnlichamen die andere mensen dragen. Ik begrijp ze en blijf hard mijn best doen om op een afstandje daarvan de blijven. Het is niet persoonlijk en wanneer ik voel dat iemand bij mij zijn ‘voeding’ wil halen, zie ik meteen waar dat pijnlichaam naar toe wil. Ik weiger het voortaan om dit toe te staan, dus zeg ik nee tegen het pijnlichaam van een ander. Deze nee is zo krachtig en welgemeend dat het andere pijnlichaam er niet omheen kan. Deze weet dan direct waar hij of zij aan toe is, zodat ik bij mijn eigen energie kan blijven. Dat pijnlichaam mag lekker bij een ander restaurant gaan eten, hoeveel ik ook van hem of haar houd, mijn restaurant blijft gesloten.
Pijnlichaam: “Ik doe altijd zoveel voor anderen, maar ik krijg nooit iets terug. Waarom word ik altijd afgewezen, ziet dan niemand de offers die ik maak voor anderen?’
Hoger bewustzijn: ‘Wat een heerlijk gevoel om voor anderen klaar te staan, er wordt goed voor me gezorgd. In alle opzichten steun ik mijzelf zodat ik ook anderen kan steunen’
Het slachtofferdenken is me welbekend, maar zijn slechts oude gewoonten en denkpatronen die vanuit angst worden getriggerd. Het is iets wat we niet zomaar kunnen afleren, maar het is bewust heel hard werken aan zelfinzicht. Wanneer we herhaaldelijk dezelfde conflicterende situaties meemaken met anderen, kunnen we beter inzien dat dit de broodnodige vitamientjes zijn voor het pijnlichaam dat we allemaal bij ons dragen. En uit ervaring weet ik dat het aanvankelijk helemaal niet ‘natuurlijk’ voelt om situaties met betrekking tot het pijnlichaam te her-etiketteren (om-denken) maar ik weet ook uit ervaring dat er een heerlijke fijne rustige leegte voor in de plaats komt die tot in het diepst van de cellen voelbaar zijn. Door niet meer als pijnlichaam te reageren, heeft dit een positieve invloed op je gezinsleven, je kinderen, je collega’s en je wordt er écht gelukkiger van!
Wanneer we veel steviger in onze schoenen leren staan geven we een voorbeeld aan anderen, dat we veel meer kunnen bereiken. We leren te vertrouwen op onze eigen (waarde) oordelen, op onze eigen binnenkant en we raken niet zo gauw afgeleid. Het zou op zijn minst een streven van ons moeten worden om uit die welbekende, vertrouwde vicieuze cirkel te stappen waarmee we voortdurend geconfronteerd en gespiegeld worden in het leven. We hebben te leren om de relevantie achter een gebeurtenis of situatie te zien, en hebben te leren om te beseffen dat wanneer er geen relevatie of diepere essentie eraan gekoppeld kan worden we nooit of te nimmer een reden hebben om anderen aan te vallen, te gaan roddelen, gemeen doen of achterbaks. Dit is niet jij, maar jouw ego-onbewust en pijnlichaam die het spel voor jou aan het spelen is – denk na!
Het is niet belangrijk dat Pietje altijd gelijk wil hebben, want Pietje zorgt er toch wel voor dat de discussie vroeg of laat op gang komt. Het is nu eenmaal de voeding die hij nodig heeft om zijn pijnlichaam te voeden. Het is aan onszelf hoe we op Pietje reageren. Op die manier ontstaat er ruimte om op een heel eenvoudige wijze bij ons hogere zelf te blijven. Dus zeggen we tegen Pietje dat hij lekker bij een ander restaurant mag gaan eten, omdat dit restaurant voorgoed gesloten blijft. En ook al voelt Pietje zich nu compleet afgewezen, dan is dat zijn probleem en niet de onze! We hebben het recht om onze eigen ruimte in te nemen en vanuit ons hart te spreken wanneer iets niet goed voelt. Het kost elke dag veel teveel energie om te reageren met het eigen pijnlichaam en dat is energie die we heel goed kunnen gebruiken voor onze eigen groei en ontwikkeling.
Zo simpel is het om bepaalde ‘negatieve’ energie van een pijnlichaam te kunnen weerstaan en om te buigen naar de positieve energie van het hogere bewustzijn. We moeten allemaal het spel leren doorzien dat alle negatieve reacties die we geven aan anderen, invloeden zijn vanuit het verleden. En ondanks dat ik zelf onlangs nog een situatie had waarin mijn pijnlichaam direct mee aan de slag ging, greep ik sneller in dan ooit tevoren. Nog geen uurtje later kon ik om mijn eigen pijnlichaam-reactie lachen en vanuit mijn diepste oprechte gevoelens sorry tegen de ander zeggen. Wat een mooie ontwikkeling nietwaar?