“als je goed kijkt
kun je elke dag iets moois zien”

Een grote zegening van het leven, is wanneer je de wereld kunt zien als door die van de ogen van een kind. Deze wereld zo prachtig vol kleuren en geuren van bloem naar bloem vliegend als een vlinder zo vrij. De wereld en het leven te ervaren is als een enorm grote speeltuin, een prachtige sprankelende ontdekkingsreis.

Heb je ooit naar een huilend kind gekeken? Echt gekeken? De schitterende sprankelingen die worden verspreid wanneer het kind spontaan in tranen ontvlamd? Zie jij het puurste innerlijke vuur dat per direct zichtbaar wordt?

Elke vezel van het lichaampje spant zich aan, al stampvoetend en schreeuwend, vrijgelaten tranen, razend en tierend en er is niets wat deze ontploffing nog kan tegenhouden. Wanneer het verdriet voorbij is, wordt het lichaampje weer slap, het kind ontspant zich volledig en snikt nog langdurig na. Vanuit de diepste vezels zijn de emoties doorleefd, vrijgekomen, opgeschoond en weer losgelaten en het kind is hetzelfde kind gebleven.

We horen niet geïndoctrineerd te worden naar ‘wenselijke’ wezens, om anderen te plezieren. De kooi waarin we denken te verkeren is een aangeleerde, vervalste identificatie van ‘zelf’. Een immitatie van ingehouden volwassenen, die uiteindelijk een zelfsturend organisme worden, een gekunsteld en aangepaste ‘niemand’ tot in elke vezel van het volwassen lichaam.

Hoe puur ben jij eigenlijk nog? Wanneer heb je jezelf voor het laatst eerlijk uitgesproken, gewoon even iemand geknuffeld in plaats van een hand gegeven? Wanneer heb je voor het laatst met blote voeten in het natte gras gelopen, een bloem geroken, een vlinder achterna gezeten bewonderd en bestudeerd? Wanneer ben je voor het laatst in jouw meest zuivere en oprechte emoties geweest of heb je jezelf laten gaan in alles wat ‘god verboden zou hebben’?

De wereld en het leven te ervaren is als spelen in de grote zandbak van een speeltuin, een prachtige sprankelende ontdekkingsreis waarbij van water en zand, kastelen gebouwd kunnen worden. Ik kan pas van jou leren als jij jouw eigen unieke sprankelingen aan mij overbrengt, zodat ik kan zien wie jij in werkelijkheid bent, zodat ik jouw sprankelingen kan absorberen en tot mij kan nemen.

De afgescheiden innerlijke delen die nooit jouw ware jij als innerlijk vuur vertegenwoordigen, omdat je volwassen moest leren worden. Niet meer boos mocht worden, geen verdriet mocht tonen, niet mocht bulderen van het lachen (meestal in de kerk ? ), geen zondagse kleding vies mocht maken, de ‘problemen’ niet op straat mocht gooien, verplicht om vijf uur aan tafel moest zitten, klokslag om acht uur naar bed terwijl je niet moe was.

Er is niets wat ik kan leren van aangepaste woorden noch van aangeleerde taal, niets van maatschappelijk correcte gedragingen, etiquette of burger fatsoen. Ik kan niet leren van correcties, niet van ingehouden emoties, vlakke en uitgestreken gezichten, doffe ogen en ingehouden lach. Er is niets wat ik kan leren van angst, stress, haast, wantrouwen, haat, ongelijkwaardigheid, beledigende of kleinerende woorden.

Toon jouw diepste binnenkant en vind opnieuw het vrije kind in jezelf die je ooit bent geweest, voordat je beschadigd raakte. Want ook jij was ooit open, vrij, spelend, onderzoekend, lerend, ervarend, begaafd, talentvol, uitzonderlijk en sprankelend in jouw meest unieke en vrije uitingsvorm. Houd van deze uniekheid en durf hierin authentiek te zijn, jezelf vrij uit te spreken en de algoritmen van je eigen hart te volgen, in plaats van die van anderen. Dit is de enige manier om anderen te leren, dat ook zij sprankelend mogen zijn in hun puurste vorm. We zijn allemaal elkaars leraar en leerling tegelijkertijd.